Κύριε Παπανικολάου, λυπούμαστε, δε δεχόμαστε «αυτά τα παιδιά» στο σχολείο μας.

Κύριε Παπανικολάου, να πάρετε την κόρη σας από την ομάδα βόλεϊ, δε θα κάνει καριέρα.

Δημήτρη, την κορόιδεψαν στο Tik Tok, αποκαλώντας την αυτιστική.

Δημήτρη, πάλι γύρισε αμίλητη και στεναχωρημένη.

Δημήτρη, τα άλλα παιδιά πήγαν βόλτα και της είπαν ότι δε θα βγουν για να μην την πάρουν μαζί. Μη μάθει ότι της είπαν ψέματα.

Ένα βράδυ το κινητό μου φώτισε για μια ειδοποίηση. Η ώρα ήταν 11:11, έναν αριθμό που βλέπαμε με τη γυναίκα μου σχεδόν καθημερινά, στο τηλέφωνο, σε αποδείξεις, σε ταμπέλες, σε πινακίδες αυτοκινήτων κ.α, από τη διάγνωση της Άριας και μετά.

Αυτή τη φορά θα τους έδινα μεγαλύτερη σημασία. Τι θέλετε να μου πείτε και εμφανίζεστε συνέχεια μπροστά μου; Τους έκανα screenshot. Επικεντρώθηκα στους αριθμούς στην οθόνη. Αν έβγαζες έναν άλλαζε το σύνολο, κάθε αριθμός ήταν μοναδικός. Μετά έκανα ζουμ. Όλοι οι αριθμοί ήταν ίσοι. Στο ύψος, στο πάχος. «Όλοι μοναδικοί, όλοι ίσοι. Όλοι μοναδικοί, όλοι ίσοι!» αναφώνησα.

Δεν κερδίζω άλλο με καταγγελίες και με ατομικές μάχες, συρρικνώνομαι. Θα κερδίσω δημιουργώντας και σκορπίζοντας φως. Θα ενεργοποιήσω τους καλούς που υπερέχουν αριθμητικά, και οι «κακοί» θα κάνουν πίσω.

Έχω όμως ακόμα ένα σοβαρό πρόβλημα να λύσω. Δε με αφήνει η γυναίκα μου να πούμε δημόσια για το παιδί γιατί φοβάται ότι θα στιγματιστεί. Δεν πειράζει, έχω όλα τα εφόδια από τον αθλητισμό και ξέρω πώς λειτουργούν οι καλές ομάδες και οι ηγέτες τους. Θα πάρω εγώ την ευθύνη, θα βάλω τον εαυτό μου μπροστά και θα μιλήσω για μένα.

Δεν υπάρχουν προβλήματα παρά μόνο λύσεις.