Το καλοκαίρι του 2006 η κινέζικη κυβέρνηση ολοκλήρωσε ένα έργο που το σχεδίαζε πενήντα χρόνια. Από τότε που την οραματίστηκε ο Μάο, η σιδηροδρομική γραμμή είχε πάρει διαστάσεις εθνικού στοιχήματος: αναπόσπαστο κομμάτι μια φρενιτιώδους οικονομικής ανάπτυξης και οριστική λύση στο πρόβλημα ελέγχου του Θιβέτ, μιας δυσπρόσιτης και συχνά μυστηριώδους περιοχής που υποσχόταν πλούσιες πλουτοπαραγωγικές πηγές και γεωπολιτική κυριαρχία στη Νότια Ασία. Με 100.000 εργάτες και 4,3 δις δολάρια το έργο τελείωσε πριν από την επίσημη προθεσμία. Το 2007 πλημμύρισαν την άλλοτε απαγορευμένη πόλη 4 εκατομμύρια τουρίστες (95% από αυτούς κινέζοι) σε μια ειρωνική αποστροφή της ιστορίας: το Θιβέτ που ήθελαν να επισκεφθούν δεν υπήρχε πια, σε λίγα μόλις χρόνια ο πληθυσμός του είχε διπλασιαστεί.

Μέσα από τις ζωές των Κινέζων και Θιβετιανών που παρασύρθηκαν στη δίνη αυτού του σχεδίου, ο συντάκτης του περιοδικού "Fortune" και συγγραφέας Έιμπραμ Λαστγκάρτεν εξερευνά την ατμόσφαιρα της κινέζικης οικονομίας σήμερα που θυμίζει "Άγρια Δύση". Παρακολουθούμε τον κινέζο μηχανικό Ζανγ Λουζίν καθώς χαράζει και κατασκευάζει τη γραμμή πάνω από επικίνδυνα βουνά και μονίμως παγωμένα (προς το παρόν) εδάφη, τα πέρμαφροστ. Τον σκληροτράχηλο Θιβετιανό μαγαζάτορα Ρενζίν που παλεύει να επιβιώσει σε μια πόλη με καλπάζουσα ανάπτυξη που ευνοεί του κινέζους Χαν. Καθώς το τρένο -που φτάνει στο ψηλότερο σημείο που έφτασε ποτέ τρένο και με τις πιο απότομες κλίσεις- διασχίζει την Κίνα και φτάνει στη Λάσα, μεταφέρει την κινέζικη εκστρατεία "Πάμε Δυτικά" αλλά και τα κύματα του φτωχού αγροτικού πληθυσμού που διψούν για μια άλλη, αστική ζωή και είναι έτοιμοι να τροφοδοτήσουν με φτηνό εργατικό δυναμικό το κινέζικο οικονομικό θαύμα. Οι ζωές του Ζανγκ και του Ρενζίν αλλάζουν αμετάκλητα και μαζί οι κοινωνίες τους, άλλοτε προς το καλό και άλλοτε όχι.

Το "Μεγάλο τρένο" είναι ένα επίκαιρο και προκλητικό βιβλίο, μια σαγηνευτική περιγραφή από πρώτο χέρι του κινέζικου οικονομικού φαινομένου, των προκλήσεων και επιπτώσεων της ανάπτυξης στην πολυπληθέστερη χώρα του κόσμου.